Met open vrachtwagens (Herringtons) werden de jongens eerst naar Indramajoe gebracht. Veertien dagen later arriveerde mijn vader in Djatibarang, waar hij samen met nog een man of 7 onderdeel uitmaakte van een ondersteuningspeleton van het 413e bataljon infanterie. Hij had in Nederland een opleiding gehad tot hospik (militair met medische opleiding) en heeft nooit hoeven vechten, voor zover ik begrepen heb.
Mijn vader heeft daar twee jaar gezeten, tot er sprake van was dat hij kon emigreren naar Australië. De jongens zouden er een baan krijgen, terwijl dat in Nederland vanwege de hoge werkeloosheid veel moeilijker was. Maar zijn vader schreef dat moeder ziek was en als hij haar nog wilde zien, dan moest hij naar huis komen. Hij heeft contact gezocht met de aalmoezenier en die vertelde hem dat hij moest doen wat zijn hart hem ingaf, daar kon die man hem verder niet bij helpen. Hij is toen toch naar huis gegaan en een half jaar later is zijn moeder (mijn oma) overleden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten