Echtelief wordt tijdens onze vakantie met de ambulance van Dublin Airport - waar we op de aankomst van onze zoon wachtten - naar Beaumont Hospital gebracht en ik, held die ik ben, heb niet één foto gemaakt van zijn verblijf in een Iers ziekenhuis. Ja, de avond voor hij weer naar huis mocht en zoon J. en ik terug naar de camping gingen, op dat moment dacht ik er nog gauw aan om een paar foto's te maken, terwijl ik toch steeds mijn fototas bij me had gehad. Een gemiste kans.
Met W. is alles overigens goed afgelopen. De pijnaanvallen bleken afkomstig van een niersteen, die er gelukkig niet zo heel lang over deed om langs de natuurlijke weg zijn lichaam te verlaten. Na een paar dagen konden we onze vakantie vervolgen.
Ik heb er nog veel over nagedacht, over die gemiste kans en over veel andere niet gemaakte foto’s. Zoals verleden jaar, toen ik zelf twee keer in het ziekenhuis ben opgenomen om gedotterd te worden aan mijn nierslagaders. Tijdens een van mijn slapeloze nachten heb ik me voorgenomen om de eerstvolgende keer dat ik zelf in het ziekenhuis beland, foto’s te maken van mijn ziekbed en alles daaromheen. Ik kon het me zo levendig voorstellen hoe ik dat dan ging doen, dat het even leek alsof ik toch lag te dromen.
Ik heb overigens een tijdje geleden een aardig boek over dit onderwerp aangetroffen: Nabeelden: album van niet gemaakte foto’s, van Rein Jelle Terpstra . Later meer hierover, want ik wil dit boek ook gaan gebruiken voor mijn scriptie over herinneringen, de werking van het geheugen en de invloed van de fotografie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten